El poema número 22 de La voz a ti debida:
| [22] La strebo por ne apartigi min de vi, pro via belec’. – Batalo por ne resti kie volas vi, tie ĉi, en l’ alfabetoj en la aŭroroj, ĉe la lipoj. – Sopiro dum estas mi postlasanta anektodojn, vestojn kaj karesojn, pri alven’ estante ĉio en trairo kio en vi aliiĝas, en nuda-eterna manier’. – Kaj en la daŭraj turnoj kaj turniroj, sindonantaj, memtrompantaj viaj kisoj, kapoj kaj kapricoj, la ŝanĝiĝem-delicoj, kontaktoj rapidecaj kun la mondo, mia alven’ al ĉi tie al l’ centro, senmova, de vi mem. Kaj vidi kiel vi ŝanĝas —kaj vi nomas tion vivi— pri ĉio, pri ĉio, jes, ne en mi, kie vi transvivas. | [22] Afán para no separarme de ti, por tu belleza. – Lucha por no quedar en donde quieres tú, aquí, en los alfabetos, en las auroras, en los labios. – Ansia de irse dejando atrás anécdotas, vestidos y caricias, de llegar, atravesando todo lo que en ti cambia, a lo desnudo y a lo perdurable. – Y mientras siguen dando vueltas y vueltas, entregándose, engañándose, tus rostros, tus caprichos y tus besos, tus delicias volubles, tus contactos rápidos con el mundo, haber llegado yo al centro puro, inmóvil, de ti misma. Y verte cómo cambias —y lo llamas vivir— en todo, en todo, sí, menos en mí, donde te sobrevives. |
Sóc mooolt fan teua
És un plaer saber que t’agraden les meues traduccions de Salinas, Anna 😉