Composición número 36 de La voz a ti debida: Ayer te besé en los labios.
| [36] | [36] |
| Hier’ vin mi kisis lipe. Vin mi kisis lipe. Densaj ruĝaj. Tiom kurta kiso ke ĝi daŭris pli ol fulmo, ol miraklo, pli. La tempo post al vi kiso mi ĝin volis por nenio jam, por nenio mi volantis ĝin antaŭe. Ekis, finiĝis per ĝi. – Hodiaŭ mi kisas kison; mi solas kun miaj lipoj. Metitaj viabuŝe ne, ne plu —kien ĝi al mi elglitis?—. Metitaj ĉe l’ kiso mia al vi hier’, en la kunaj buŝoj de l’ kis’ ili kisiĝantis. Kaj daŭras ĉi kiso pli ol silento, ol la lumo, ĉar nun ne plu estas karno aŭ buŝo kion mi kisas, elglitinta, forfuĝinta. Ne. Mi vin kisantas pli diste. |
Ayer te besé en los labios. Te besé en los labios. Densos, rojos. Fue un beso tan corto que duró más que un relámpago, que un milagro, más. El tiempo después de dártelo no lo quise para nada ya, para nada lo había querido antes. Se empezó, se acabó en él. – Hoy estoy besando un beso; estoy solo con mis labios. Los pongo no en tu boca, no, ya no —¿adónde se me ha escapado?—. Los pongo en el beso que te di ayer, en las bocas juntas del beso que se besaron. Y dura este beso más que el silencio, que la luz. Porque ya no es una carne ni una boca lo que beso, que se escapa, que me huye. No. Te estoy besando más lejos. |
Reality builder, marketing passionate and entrepreneur.
Belega poemo belege esperantigita. Gratulon!
Koran dankon, Carlos 🙂