Vamos con el poema número 42 de La voz a ti debida:
| [42] Ĉu parolas ni, de kiam? Kiu komencis? Mi ne scias. La tagoj, miaj demandoj; obskuraj, larĝaj, nebulaj viaj respondoj: la noktoj. La ligiĝ’ un’ al alia formas la mondon, la tempon kaj por vi kaj por mi. Dronantaj miaj demandoj kun la lum’ en la nenion, silenta, por ke tiel vi respondu per kosmaĵoj duba-sencaj; poste, ĵusnaskiĝe kun la mateniĝo, mirinda de novo, de angoro por demandi la samon demandinta ĝi hier’, kion la nokto respondis duona, kosmaĵo-plena. Kaj la jaroj kaj la vivo, angor-plena dialog’! – Kaj tamen, pro ĝi diri preskaŭ ĉion. Kiam ili nin malligos kaj ne plu ni aŭdos nin, diros mi al vi eĉ tiam: “Kiom baldaŭ! Tiom por paroli, tiom restanta al ni ankor’!” |
[42] ¿Hablamos, desde cuándo? ¿Quién empezó? No sé. Los días, mis preguntas; oscuras, anchas, vagas tus respuestas: las noches. Juntándose una a otra, forman el mundo, el tiempo para ti y para mí. Mi preguntar hundiéndose con la luz en la nada, callado, para que tú respondas con estrellas equívocas; luego, reciennaciéndose con el alba, asombroso de novedad, de ansia de preguntar lo mismo que preguntaba ayer, que respondió la noche a medias, estrellada. Los años y la vida, ¡qué diálogo agustiado! – Y sin embargo, por decir casi todo. Y cuando nos separen y ya no nos oigamos, te diré todavía: “¡Qué pronto! ¡Tanto que hablar, y tanto que nos quedaba aún!” |
Reality builder, marketing passionate and entrepreneur.
Be First to Comment