Composición número 25 de La voz a ti debida: La luz lo malo que tiene.
| [25] | [25] |
| Pri la lum’ malbonas tio ke ĝi ne venas el vi. Ĉar ĝi venas el la sunoj, el l’ riveroj, el l’ olivo. Mi vol’ plu de vja obskur’. – La feliĉon de sama mano neniam donatas. ‘As hodi’ unu, kroma morg’, kroma hier’. Tamen neniam ĝi vias. Pro tio ĉiam mi prenas la triston, kion donas vi. – La kisojn portas la fadenoj de l’ telegrafo, l’ tuŝetoj, kun densaj noktoj, la lipoj de l’ estontec’. Kaj venas, ili alvenas. Mi ne sentas kise min. – Kaj pro tio mi ne volas, kaj ne volas ŝuldi al kiu ajn. – Al vi ŝuldi tute ĉion ja volus mi. Kia bel’ la mond’, kaj plena se ĉio, kisoj kaj lumoj kaj ĝojo, venus solsole el vi. |
La luz lo malo que tiene es que no viene de ti. Es que viene de los soles, de los ríos, de la oliva. Quiero más tu oscuridad. – La alegría no es nunca la misma mano la que me la da. Hoy es una, otra mañana, otra ayer. Pero jamás es la tuya. Por eso siempre te tomo la pena, lo que me das. – Los besos los traen los hilos del telégrafo, los roces con noches densas, los labios del porvenir. Y vienen, de donde vienen. Yo no me siento besar. – Y por eso no lo quiero, ni se lo quiero deber no sé a quién. – A ti debértelo todo querría yo. ¡Qué hermoso el mundo, qué entero si todo, besos y luces y gozo, viniese solo de ti! |
Reality builder, marketing passionate and entrepreneur.
Be First to Comment