¿Qué no será la noche? Otro poema de La voz a ti debida, de Pedro Salinas:
| [48] La nokt’ estas la grand-dub’ de la mond’ kaj via am’. Mi bezonas ke la tago ĉiun tagon al mi diru ke ĝi tagas, estas ĝi, ĝi la lum’: kaj tie vi. Tia enorma dronado de marmoroj kaj de tigoj, tia grand-senkoloriĝo de l’ flugilo kaj la flor’: jen la nokto; la minaco jame de abolici’ de l’ koloro kaj de vi, stumblas min: ĉu l’ nenieco? Ĉu vi iam amis min? Kaj dum vi nenion diras kaj nun noktas, mi ne scias ĉu lumo, amo ekzistas. Mi bezonas la miraklon nekutiman: ali-tagon kaj vian voĉon, jesanta la ĉiaman mirindaĵon. Kaj kvankam silentos vi, en la enorma distanco, la aŭroro, ĝi almenaŭ, la aŭroro, jes. La lum’ alporte de ŝi hodi’ estos l’ ega jes’ de l’ mond’ al l’ am’ sente mi pri vi. |
[48] La noche es la gran duda del mundo y de tu amor. Necesito que el día cada día me diga que es el día, que es él, que es la luz: y allí tú. Ese enorme hundimiento de mármoles y cañas, ese gran despintarse del ala y de la flor: la noche; la amenaza ya de una abolición del color y de ti, me hace temblar: ¿la nada? ¿Me quisiste una vez? Y mientras tú te callas y es de noche, no sé si luz, amor existen. Necesito el milagro insólito: otro día y tu voz, confirmándome el prodigio de siempre. Y aunque te calles tú, en la enorme distancia, la aurora, por lo menos, la aurora, sí. La luz que ella me traiga hoy será el gran sí del mundo al amor que te tengo. |
Reality builder, marketing passionate and entrepreneur.
Be First to Comment