El poema número 35 de La voz a ti debida:
| [35] La ĉieloj samaj estas. Bluaj, grizaj, nigraj, ili en la supro ripetiĝas de l’ petro aŭ oranĝ-arbo: nin proksimigas rigardi. La kosmaĵoj eliminas, pro sia malproksimego, la distancoj de la mondo. Se ni volas nin kunigi, neniam rigardu fronte: ĉio plena de abismoj, plena de sagoj kaj leŭgoj. Bone lasu vin flosante sur la mar’ aŭ sur la herbo, senmove, ĉiel-vizaĝe. Vi sentiĝos vin dronanta malrapide, al l’ supraĵo, en la vivo de l’ aero. Kaj ni estos nin trovantaj supere de l’ nevenkeblaj diferencoj, de sableroj, de rokoj, jaroj, jam solaj, ĉielaj naĝantoj, ŝip- rompuloj el la ĉieloj. |
[35] Los cielos son iguales. Azules, grises, negros, se repiten encima del naranjo o la piedra: nos acerca mirarlos. Las estrellas suprimen, de lejanas que son, las distancias del mundo. Si queremos juntarnos, nunca mires delante: todo lleno de abismos, de fechas y de leguas. Déjate bien flotar sobre el mar o la hierba, inmóvil, cara al cielo. Te sentirás hundir despacio, hacia lo alto, en la vida del aire. Y nos encontraremos sobre las diferencias invencibles, arenas, rocas, años, ya solos, nadadores celestes, náufragos de los cielos. |
Reality builder, marketing passionate and entrepreneur.
Be First to Comment