El sexto poema de La voz a ti debida:
| [6] Timo. Pri vi. Ami vin estas la plej alta risko. Multaj, vi kaj via vivo. Mi vin kaptos, jam hodi’; nun mi konas ĝin, eniras en labirintojn, facilaj danke vin, al via mano. Kaj miaj, nune, ja. Sed vi estas via propra transa mondo, kiel l’ lumo kaj la mondo: tagoj, noktoj kaj someroj, vintroj estas en sinsekvo. Bedaŭrinde, aliiĝas vi sen lasi esti vi, dum la propra aliiĝo, en la kutima fidel’ de via ŝanĝo ĉiama. – Diru: ĉu vivi mi povos tiajn aliajn klimatojn, aŭ lumojn, aŭ estontecojn kiujn vi ellaboradas, kiel memsukon la frukto, por via esti ja morg’? Aŭ ĉu mi estos nur io naskiĝinta por un’ tago via (mia tag’ eterna), por eble unu printempo (en mia florpleno ĉiam), sen kapablo vivi nun kiam alvenos sinsekvoj en vi, sen ia evito ebla, la fortaĵoj kaj la ventoj novaj, la aliaj fajroj atende jam al l’ momento esti, en vi, via vivo? |
[6] Miedo. De ti. Quererte es el más alto riesgo. Múltiples, tú y tu vida. Te tengo, a la de hoy; ya la conozco, entro por laberintos, fáciles gracias a ti, a tu mano. Y míos, ahora, sí. Pero tú eres tu propio más allá, como la luz y el mundo: días, noches, estíos, inviernos sucediéndose. Fatalmente, te mudas sin dejar de ser tú, en tu propia mudanza, con la fidelidad constante de cambiar. – Di: ¿Podré yo vivir en esos otros climas, o futuros, o luces que estás elaborando, como su zumo el fruto, para mañana tuyo? ¿O seré solo algo que nació para un día tuyo (mi día eterno), para una primavera (en mi florida siempre), sin poder vivir ya cuando lleguen sucesivas en ti, inevitablemente, las fuerzas y los vientos nuevos, las otras lumbres, que esperan ya el momento de ser, en ti, tu vida? |
Sé el primero en comentar