El antepenúltimo de La voz a ti debida:
| [68] Korpoj leĝeraj, subtilaj, ekzistas, sen kolor’, tiel svagaj kiel l’ ombroj, ke ne eblas ilin kisi se la lipojn ne lokante sur l’ aero, kontraŭ io kio pasas kaj similas! – Kaj kiom brunbrunaj ombroj ekzistas, tiom duraj ke l’ frida mamor’ obskura al ni neniam rezignos de pasi’ inter la brakoj! – Kaj kia labor’, ir’, ven’, kun la amo rapidege, de la korpoj ĝis la ombroj, de l’ neeblo ĝis la lipoj, sen halti, sen scii iam ĉu anim’ de karn’ aŭ ombro de korp’ estas ni kisanta, ĉu estas io! Tremante pro karesoj al la vivo! |
[68] ¡Qué cuerpos leves, sutiles, hay, sin color, tan vagos como las sombras, que no se pueden besar si no es poniendo los labios en el aire, contra algo que pasa y que se parece! – ¡Y qué sombras tan morenas hay, tan duras que su oscuro mármol frío jamás se nos rendirá de pasión entre los brazos! – ¡Y qué trajín, ir, venir, con el amor en volandas, de los cuerpos a las sombras, de lo imposible a los labios, sin parar, sin saber nunca si es alma de carne o sombra de cuerpo lo que besamos, si es algo! ¡Temblando de dar cariño a la vida! |
Reality builder, marketing passionate and entrepreneur.
Be First to Comment