El número 61: parecía breve, pero… ha costado lo suyo.
| [61] Se vi scius ke l’ plor-ĝemo granda vi interpremanta ĉe viaj brakoj, ke tiu larmo kiun vi sekigas ŝin kisanta, venas el vi, estas vi, dolor’ via nun en larmoj miaj, ploro-ĝemoj miaj! – Tiukaze ne plu vi demandus al la pasintec’, al l’ ĉieloj, al la frunto, al la kartoj, kio pri mi, pri l’ sufer’. Kaj tute sono-silenta, en tia silento granda de la lumo kaj la scio, vi kisantus plie min, kaj en tipa senkonsolo. En la tipa senkonsol’ de tiu kiu ne havas apude ali-estaĵon, fremdan doloron; de tiu sola jam pri la aflikto. Kun la deziro konsoli en kimera alilulo la propran doloron grandan. |
[61] ¡Si tú supieras que ese gran sollozo que estrechas en tus brazos, que esa lágrima que tú secas besándola, vienen de ti, son tú, dolor de ti hecho lágrimas mías, sollozos míos! – Entonces ya no preguntarías al pasado, a los cielos, a la frente, a las cartas, qué tengo, por qué sufro. Y toda silenciosa, con ese gran silencio de la luz y el saber, me besarías más, y desoladamente. Con la desolación del que no tiene al lado otro ser, un dolor ajeno; del que está solo ya con su pena. Queriendo consolar en un otro quimérico el gran dolor que es suyo. |
Reality builder, marketing passionate and entrepreneur.
Be First to Comment